Gezondheidswerkers spelen een belangrijke rol bij de zorgverlening aan patiënten. Zij kunnen de kwaliteit van de zorg verbeteren en de kosten verlagen door hun rol als zorgverlener, pleitbezorger, opvoeder en nog veel meer. Maar in veel ziekenhuizen en andere zorginstellingen zijn zorgbanen onderbemand en slecht toegerust om het personeel te ondersteunen met verantwoordelijkheden en taken die een hoog competentieniveau vereisen. Dit leidt tot situaties waarin soms niet het juiste wordt gedaan of een patiënt niet de juiste zorg krijgt die hij nodig heeft omdat er niet genoeg mensen aanwezig zijn die de opleiding, deskundigheid, ervaring en vaardigheden hebben die nodig zijn om hun zaak zo goed mogelijk te behandelen. Gezondheidszorg is een roeping voor mensen met compassie die hard werken om ervoor te zorgen dat niemand verstoken blijft van wat hij nodig heeft of dat anderen de best mogelijke zorg krijgen. Ondernemen in de zorg kan winstgevend zijn, maar het is niet zonder risico's. In dit artikel bespreken we waarom het belangrijk is voor onafhankelijke gezondheidswerkers om voor zichzelf op te komen als ze niet eerlijk worden behandeld door werkgevers, zodat ze op andere manieren kunnen blijven bijdragen in plaats van hun beroep te verlaten vanwege mishandeling door degenen die voor hen zouden moeten zorgen.
Waarom gezondheidswerkers voor zichzelf moeten opkomen
Werknemers in de gezondheidszorg, in het bijzonder onafhankelijke zorgverleners, hebben te maken met een hoge mate van mishandeling op de werkplek die een blijvende invloed kan hebben op hun geestelijke en lichamelijke gezondheid. Gezondheidswerkers hebben geen toegang tot dezelfde voordelen en bescherming als andere beroepsbeoefenaren, ook niet op andere gebieden, en zij lopen een hoger risico op beroepsstress en zelfmoord, waarbij het risico bijzonder hoog is voor degenen die in de onafhankelijke, thuiswerkende gezondheidszorg werken. Veel van die mishandelingen komen volgens onderzoek voort uit een gebrek aan respect voor het werk dat gezondheidswerkers doen. Wanneer gezondheidswerkers worden mishandeld, kunnen zij zich geïsoleerd en niet op hun plaats voelen in hun beroep, omdat zij niet met anderen kunnen praten over wat hen overkomt (er bestaat vaak een cultureel stigma rond het spreken en het zijn van een gezondheidswerker, vooral in gevallen van mishandeling). En als ze zich slecht genoeg voelen, kunnen ze het vak helemaal verlaten of een nog zwaardere werklast op zich nemen dan ze al hebben. Uit een onderzoek onder zelfstandige thuiszorgmedewerkers bleek dat velen hun baan opzegden vanwege het gebrek aan respect dat zij van het zorgstelsel ontvingen.
Gebrek aan respect en discriminerende praktijken in de gezondheidszorg.
Er zijn veel voorbeelden van mishandeling van gezondheidswerkers die vaak onopgemerkt blijven door het publiek, beleidsmakers en bestuurders in de gezondheidszorg. Eén zo'n voorbeeld is dat van gezondheidswerkers die te maken hebben met racisme en discriminatie. Hulpverleners van kleur ervaren meer mishandeling dan hun blanke collega's. Onderzoek toont aan dat zij "minder vaak worden vertrouwd, gevolgd en beleefd behandeld" en dat er een "wijdverbreid gebrek aan bewustzijn is over raciale en etnische verschillen in kwaliteit en toegang tot gezondheidszorg". Gezondheidswerkers worden mishandeld wanneer zij zorg verlenen aan specifieke bevolkingsgroepen, met name raciale en etnische minderheden, die vaak ondervertegenwoordigd zijn in de gezondheidszorg in verhouding tot hun bevolkingsaantal. Veel gevallen van mishandeling als gevolg van gebrek aan respect en discriminerende praktijken in de gezondheidszorg kunnen worden voorkomen door bewustwording en door effectieve communicatie met zorgverleners. Gezondheidswerkers kunnen maatregelen nemen om het risico op mishandeling te verminderen, waaronder het melden van mishandeling als zij die ervaren. Zij kunnen ook hun collega's voorlichten over ongelijkheden en het belang van aandacht voor dergelijke kwesties.
Tekorten aan zorgpersoneel en overvolle voorzieningen.
Er is een tekort aan zorgpersoneel op alle gebieden van de zorg, onder meer in ziekenhuizen, verpleeghuizen en instellingen voor begeleid wonen. In sommige situaties leidt het tekort aan zorgpersoneel tot overvolle voorzieningen met beperkte middelen en een gebrek aan aandacht voor de specifieke behoeften van elke patiënt. Een tekort aan zorgpersoneel kan het voor patiënten moeilijk maken om hun behoeften nauwkeurig te communiceren, waardoor de toegang tot zorg wordt vertraagd. Als een instelling bovendien overvol is met patiënten, kan het zijn dat zij niet tijdig de zorg krijgen die zij nodig hebben, langer moeten wachten dan nodig is of op wachtlijsten komen te staan voor andere zorg of accommodatie. Een tekort aan zorgpersoneel wordt vaak veroorzaakt door lage lonen en slechte arbeidsomstandigheden, waaronder oneerlijke roosterpraktijken en een gebrek aan voordelen. Een tekort aan zorgpersoneel kan worden aangepakt door een prestatiebeloningsmodel in te voeren, de lonen te verhogen, te zorgen voor beroepsopleiding en een betere planning.
Conclusie
Gezondheidswerkers zijn van vitaal belang in de gezondheidszorg, maar het beroep wordt vaak ondergewaardeerd en het werk wordt gezien als gevaarlijk, moeilijk en stressvol. Wanneer gezondheidswerkers mishandeling op het werk ervaren, kunnen ze het gevoel hebben dat ze er niets aan kunnen doen. Ze kunnen ook het gevoel hebben dat er een stigma rust op het spreken tegen mishandeling, omdat ze zich als gezondheidswerkers in een kwetsbare positie bevinden. Gezondheidswerkers kunnen maatregelen nemen om mishandeling te voorkomen, zoals het melden ervan en het melden van oneerlijke praktijken. Ze kunnen zich ook richten op het zo goed mogelijk helpen van elke patiënt, de vaardigheden gebruiken die belangrijk zijn voor de zorg van die patiënt en op een positieve, behulpzame manier contact leggen met het gezondheidszorgsysteem.